Hayatımı hiç böyle hayal etmemiştim. Gerçekten. Bambaşka bir yolda ilerleyecekti ve şu anda bulunduğum yerin beş katrilyon ilerisinde olacaktım.
Hayat bir tiyatro sahnesi ise neden drama kraliçesi benim? Neden sınıfımızdaki sürtük değil? Neden yani? Ayrıca benim bu rolü bu kadar başarıyla oynayabileceğimi kim söyledi? Eğer Allah varsa ki olduğuna inanıyorum, derhal bana başka rol biçmesini rica ediyorum.
O kadar çok sıkıntı yaşıyoruz(m) ki, bazen sıkıntıdan nefes alamıyorum. Belki de artık almak istemiyorum. Sonra kendi kendimi teselli etmeye çalışıyorum. Freudvari bilinç açılımları yapıp psikolojimi tahlil etmeye çalışıyorum. (Freud yaşasaydı önemli buluşlarını benim ailem üzerinde denerdi kesin. Bunlar şu yaşadıklarına rağmen nasıl hala ayaktalar veya akıl sağlıkları ne alemde diye deneyler yapardı üzerimizde.) Sonra klişeleri sevmem ama diyorum ki "Her şey güzel olacak." Bakıyorum, bekliyorum ve umudediyorum. Ama her şey değil tek bir şey bile güzel gitmiyor anasını satayım. Bekle bekle...Yeterince dua ediyorsan ve hiç biri kabul olmuyorsa başka yollar arıyorsun. Bu böyle olmayacak bari halime şükredeyim diyorum. Kışın karın altında donan insanları, bebekleri ve hayvanları düşünüyorum. Bir barakada yaşayan on kişilik aileleri...Sonra babamın "Bu sıkıntıları çekmesekte bir gecekonduda hep beraber yaşasak..." lafı geliyor aklıma. Kaderimiz öyle şeyler yaşatıyor ki bize bir gecekonduda yokluk içinde ama hep beraber sağlıkla yaşamayı göze alıyoruz hatta istiyoruz.
Şimdi blogları okuyorum. Tek derdi Mango'daki indirimden alamadığı pantolon veya trafik yüzünden katılamadığı lansman olan insanlar var bu dünyada. Saçı istediği renk olmadığı için yirmi tane post yazan, dudaklarını dolgunlaştırmadığı için rujuna küsen ve daha neler neler. Google Reader'ım eskiden bana merak yaşatırdı ve heyecan. Yeni postları okumayı çok severidim. Ama şimdi sadece hüzün veriyor.
Bir gün tek derdimin beğendiğim kazağın bedeninin kalmaması olmasını istiyorum.
